Τον τελευταίο καιρό, ο πεντάχρονος γιος μου είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται πολύ παράξενα. Όποιος τον έβλεπε έστω και για λίγο, θα καταλάβαινε πως κάτι δεν πήγαινε καλά: ήταν ευερέθιστος, πεταγόταν με κάθε ήχο, ιδιαίτερα τις νύχτες.
Αρχικά πίστεψα πως ήταν απλώς κάτι της ηλικίας – ένας φόβος, μια φαντασία, αφού τα παιδιά συχνά τρομάζουν με το παραμικρό. Είχα διαβάσει πως, παλιότερα, ακόμη και οι τοίχοι έμοιαζαν να ψιθυρίζουν όνειρα.
Αλλά μέρα με τη μέρα, όλα χειροτέρευαν. Ένα βράδυ έτρεξε στο κρεβάτι μας ουρλιάζοντας, ιδρωμένος, δακρυσμένος, λαχανιασμένος.
«Τους ακούω… Ψιθυρίζουν… Κάποιος είναι πίσω από τον καθρέφτη…!»
Ο άντρας μου κι εγώ αρχικά χαμογελάσαμε ελαφρά. Μετά προσπαθήσαμε να τον καθησυχάσουμε. Τον πήρα αγκαλιά, χάιδεψα τα μαλλιά του και του είπα:
– Μην ανησυχείς, αγάπη μου. Ήταν απλώς ένας άσχημος εφιάλτης. Δεν υπάρχει κανείς εκεί. Έχουμε ψάξει παντού.
Και πράγματι: είχαμε ερευνήσει το δωμάτιό του ξανά και ξανά – κάτω από το κρεβάτι, μέσα στην ντουλάπα, πίσω από τις κουρτίνες – και φυσικά πίσω από τον μεγάλο καθρέφτη στον τοίχο. Αλλά τίποτα.
Μέχρι χθες το βράδυ, όταν όλα άλλαξαν.
Καθόμασταν με τον άντρα μου στο σαλόνι, βλέπαμε ταινία, όλα ήρεμα. Ξαφνικά – μια πόρτα έκλεισε με δύναμη. Ο γιος μας μπήκε τρέχοντας, γεμάτος τρόμο.
«Επέστρεψε!
Είναι πίσω από τον καθρέφτη!
Είδα το τέρας!»
Η φωνή του έτρεμε, το πρόσωπό του ήταν γεμάτο τρόμο, το μικρό του σώμα έμοιαζε παγωμένο από τον φόβο.
– Μπαμπά – ψιθύρισε – σε παρακαλώ, κάνε κάτι! Είναι εκεί! Τον ακούω που φυσάει!
Ο άντρας μου αναστέναξε βαθιά και σηκώθηκε. Τον ακολούθησα σχεδόν κολλημένη πίσω του. Θα μπορούσαμε να μιλάμε όλη νύχτα – αλλά έπρεπε να ελέγξουμε ξανά.
Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο, ο αέρας έμοιαζε να έχει παγώσει. Καμία παρουσία. Απόλυτη ησυχία. Αλλά μέσα σε αυτήν την ησυχία υπήρχε κάτι. Ο γιος μας έδειξε τον καθρέφτη:
– Εκεί… – ψιθύρισε.
Πλησιάσαμε. Καμία κίνηση, καμία σκιά. Αλλά ξαφνικά, ένιωσα κάτι αλλόκοτο: η επιφάνεια του καθρέφτη φάνηκε να τρεμοπαίζει· το φως τρεμόσβηνε. Και τότε, μια απότομη κίνηση…
Ο άντρας μου άρπαξε τον καθρέφτη και τον τράβηξε βίαια από τον τοίχο.
Φωνάξαμε κι οι δύο μαζί. Δίπλα στο πλαίσιο, είδαμε ανοίγματα: μια κοιλότητα πίσω από το γυψοσανίδα, όπου σερνόταν ένα μαύρο φίδι.
Ακολούθησε απόλυτη σιωπή. Μείναμε ακίνητοι. Το φίδι δεν κινούνταν – σαν να περίμενε. Μόνο οι φολίδες του έτριζαν ελαφρώς πάνω στο τσιμέντο.
Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας. Αυτό δεν ήταν παιχνίδι φαντασίας.
Ήταν αλήθεια. Ένα τεράστιο ερπετό – ίσως κάποιο είδος δηλητηριώδους φιδιού, αν και φαινόταν ήρεμο – αλλά αρκετό για να μας παγώσει το αίμα: το παιδί μας έλεγε την αλήθεια.
Καλέσαμε αμέσως τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, φιλοζωική, ή όποιον μπορούσε να αφαιρέσει φίδι από τοίχο – δεν ξέραμε καν ποιον. Πανικός.
Και ήρθαν – μέσα σε μισή ώρα. Με εργαλεία, φακούς, κινούμενοι με προσοχή. Άκουσα κάποιες λέξεις: εξέταση στρώσεων, κρυφά περάσματα, ασφαλής απομάκρυνση.
Στο μεταξύ, ο μικρός μας έτρεμε στην αγκαλιά μου. Έκλαιγε.
«Σας το είπα!» – μουρμούρισε. «Τους άκουγα!»
Τώρα όταν το διηγείται: είδε το μακρύ σώμα, τις γυαλιστερές φολίδες, την αργή του πορεία μέσα στον τοίχο.
Οι ειδικοί είπαν ότι πιθανώς το φίδι ανέβηκε από το υπόγειο – ίσως μέσω σωλήνων ή από κάποιο κανάλι θέρμανσης – και κρυβόταν μέσα στα στρώματα του τοίχου, ακριβώς πίσω από τον καθρέφτη.
Οι ήχοι που άκουγε ο γιος μας δεν ήταν φαντασία: ήταν το σύρσιμο των φολίδων, απαλές προσκρούσεις, ο αέρας που κυκλοφορούσε σε στενές διόδους.
Από τότε, αφαιρέσαμε τον καθρέφτη, ενισχύσαμε τον τοίχο, και σφραγίσαμε τα ανοίγματα. Δεν υπάρχουν πια τέρατα στο δωμάτιο του παιδιού μας: τα βγάλαμε έξω. Είμαστε βαθιά ευγνώμονες.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί καταλάβαμε – έστω και αργά.
Έπειτα, γιατί αναγνωρίσαμε: τα παιδιά νιώθουν πράγματα που εμείς οι μεγάλοι προσπερνάμε.
Και ήταν συγκλονιστικό να συνειδητοποιήσουμε: δεν είναι όλα φαντασία. Πολλές φορές κάτι αληθινό κρύβεται από πίσω – κάτι που εμείς δεν τολμούμε να δούμε.
Έτσι τώρα, ως μητέρα, έμαθα κάτι που πάντα ήθελα να καταλάβω:
Το παιδί μου αξίζει να το ακούω. Ακόμα κι όταν λέει κάτι αλλόκοτο. Ακόμα κι αν «δεν υπάρχει». Δεν είναι όλοι οι ήχοι όνειρα, ούτε κάθε ψίθυρος επινόηση. Μερικές φορές, τα τέρατα όντως σέρνονται μέσα στους τοίχους.
Και το μεγαλύτερο μάθημα:
Ποτέ μην αγνοείς τη φωνή ενός παιδιού – γιατί ίσως ακούει πρώτος κάτι που εμείς ποτέ δεν θα διαβάσουμε στον τοίχο.
