Με την πρώτη ματιά, το γλυκό και αρωματικό σμέουρο και η πικρή, καυτερή μουστάρδα φαίνεται να προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Πριν από λίγα χρόνια, ακόμα και εγώ δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι αυτές οι δύο φυτικές μορφές θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν τόσο ξεχωριστό δεσμό.
Κι όμως — από τη στιγμή που άρχισα να σπέρνω λευκή μουστάρδα στον κήπο μου με τα σμέουρα, όλα άλλαξαν. Και τι αλλαγή!
Η μουστάρδα δεν είναι απλά ένα μπαχαρικό που δίνει χαρακτήρα στα λουκάνικα ή τις μαρινάδες. Στον κήπο μου έγινε φύλακας και σύμμαχος.
Τα φύλλα και οι ρίζες της απελευθερώνουν στη γη μυρωδάτες, φυσικές ουσίες — φυτοκτόνα — που διώχνουν τα παράσιτα.
Από τότε που τη σπέρνω ανάμεσα στις σειρές των σμέουρων, δεν βλέπω πια αφίδες, δεν ακούγεται ο βόμβος της μύγας του σμέουρου, ενώ τα σκουλήκια και οι νηματώδεις αποφεύγουν τον κήπο μου.
Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η μουστάρδα φυτρώνει γρήγορα και δημιουργεί ένα παχύ, πράσινο στρώμα που δεν αφήνει τα ζιζάνια να περάσουν.
Αυτή η φυτική ασπίδα προσφέρει στα σμέουρά μου χώρο και ηρεμία — δεν χρειάζεται να παλεύουν πια για το νερό και τα θρεπτικά συστατικά.
Οι ρίζες τους ζουν σε ένα παράδεισο: το χώμα κάτω από τη μουστάρδα γίνεται μαλακό, αφράτο και γεμάτο ζωή.
Όταν η μουστάρδα μεγαλώσει αρκετά, την κόβω και την αναμειγνύω απαλά με το χώμα. Τότε αρχίζει η μαγεία.
Αυτή η πράσινη μάζα μετατρέπεται σε χρυσάφι — αποσυντίθεται αργά και εμπλουτίζει το έδαφος με πολύτιμο άζωτο, θείο και πλήθος μικροστοιχείων.
Και όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά, χωρίς ίχνος χημικών, χωρίς να διαταράσσεται η ισορροπία του pH του εδάφους.
Δεν προσφέρει μόνο θρέψη — θεραπεύει κιόλας. Η μουστάρδα λειτουργεί σαν φυτική φροντίδα. Όταν αντιμετώπισα πρόβλημα με σήψη στις ρίζες και μυστηριώδεις κηλίδες στα φύλλα, εκείνη ήταν που βοήθησε.
Η παρουσία της στο χώμα λειτουργεί σαν απαλό, αλλά αποτελεσματικό απολυμαντικό — μια αόρατη ασπίδα ενάντια σε μύκητες και βακτήρια.
Τη σπέρνω νωρίς την άνοιξη, μόλις λιώσει το χιόνι, ή το καλοκαίρι, αμέσως μετά τη συγκομιδή των σμέουρων. Μερικές φορές ανάμεσα στις σειρές, άλλες φορές σαν δαχτυλίδι γύρω από κάθε θάμνο.
Μετά από έναν μήνα, ίσως και λίγο περισσότερο, την κόβω και την αφήνω να γίνει μέρος της γης που γεννά τα σμέουρά μου.
Υπάρχει μόνο ένας κανόνας που αξίζει να τηρείται: να μην τη σπέρνεις κάθε χρόνο συνεχόμενα. Μετά από δύο ή τρεις σεζόν κάνω διάλειμμα, ώστε να μη μαζευτούν ορισμένα παράσιτα που μπορεί να τη συνηθίσουν.
Χάρη σε αυτό το ταπεινό φυτό, ο κήπος μου με τα σμέουρα μοιάζει σήμερα με παραμύθι.
Οι θάμνοι είναι πλούσιοι, γεροί, τα φύλλα βαθιά πράσινα, και οι καρποί — μεγάλοι, ζουμεροί, με άρωμα που προσελκύει μέλισσες και μαγεύει όποιον τους δοκιμάσει.
Αν κάποια στιγμή κοιτάξεις τη λευκή μουστάρδα και νομίσεις ότι είναι απλώς ζιζάνιο ή συνηθισμένο μπαχαρικό — θυμήσου αυτή την εικόνα. Και μετά σπείρε την στον δικό σου κήπο. Θα εκπλαγείς από το πόσα μπορεί να αλλάξει.
