Ήμουν στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης – και δεν ήταν μια απλή εγκυμοσύνη: περίμενα δίδυμα.
Η κοιλιά μου ήταν τόσο τεντωμένη που δυσκολευόμουν να κινηθώ, και η καρδιά μου γέμιζε προσμονή, ενθουσιασμό και, να είμαι ειλικρινής, και λίγη ανησυχία.
Δεν ήξερα πώς θα ήταν η μητρότητα, αλλά ήμουν σίγουρη για ένα πράγμα – δεν θα το αντιμετώπιζα μόνη μου. Ο Έρικ, ο άντρας μου, ήταν δίπλα μου – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Μια μέρα, με τόσο έντονο πόνο στη μέση που μπορούσα να ξεκουραστώ μόνο καθιστή μισοξαπλωμένη στον καναπέ, το τηλέφωνό μου χτύπησε. Μήνυμα από τη Βερονίκη – τη διευθύντρια του Έρικ.
Ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε αυτόματα στο πρόσωπό μου, νόμιζα ότι ήταν κάτι σχετικό με τη δουλειά.
Όμως μόλις άνοιξα το μήνυμα, το αίμα έφυγε από το πρόσωπό μου. Εμφανίστηκε μια φωτογραφία. Ο Έρικ ήταν εκεί – με το πουκάμισο ανοιχτό, με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Η λεζάντα έγραφε: «Ώρα να μάθεις. Αυτή είναι δική μου.»
Ο χρόνος σταμάτησε για μια στιγμή. Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται και η αναπνοή μου να κόβεται. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να φωνάξω.
Εκείνο το βράδυ, όταν η πόρτα τρίζοντας άνοιξε, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πεταχτεί από το στήθος μου. Ο Έρικ μπήκε – και μαζί του η Βερονίκη, σαν να ήταν η κυρίαρχος του σπιτιού.
Περπάτησε με αυτοπεποίθηση, σχεδόν υπεροπτικά, σαν να της ανήκε όλος ο χώρος γύρω μας.
Τα λόγια της ακόμα αντηχούν στο μυαλό μου: «Αυτό είναι το διαμέρισμα του Έρικ. Πρέπει να φύγεις μέχρι το τέλος της εβδομάδας.»
Έμεινα άφωνη. Μπόρεσα μόνο να ψιθυρίσω: «Δεν έχω πού να πάω… κουβαλάω τα παιδιά του μέσα μου.»
Και τότε ήρθε η πρόταση που άλλαξε τα πάντα για πάντα: «Δίδυμα, έτσι; Θα νοικιάσω ένα σπίτι για σένα, θα καλύψω τα έξοδα… αν μου δώσεις ένα από τα μωρά.»
Έμεινα παγωμένη. Σαν να με περιέλουσαν με παγωμένο νερό. Η μητρική μου φύση πάγωσε για μια στιγμή, γιατί το μυαλό μου δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγα.
«Τι;!» αναφώνησα.
Η Βερονίκη απλώς σήκωσε τους ώμους. «Ένα παιδί μου φτάνει. Δεν θέλω να καταστρέψω το σώμα μου, αλλά θέλω ένα δικό μου. Το άλλο μένει σε σένα.» Έπειτα άγγιξε τον Έρικ στο στήθος, σαν να είχε κερδίσει βραβείο.
Ο Έρικ στεκόταν εκεί σιωπηλός, σαν να ήταν όλα φυσιολογικά.
Εγώ όμως δεν λύγισα. Όχι εκεί, όχι τότε. Μέσα μου άρχισε να σχηματίζεται κάτι σκοτεινό και ψυχρό. Ένα σχέδιο. Μια εκδίκηση κρυμμένη πίσω από ένα χαμόγελο.
«Εντάξει. Με έναν όρο.»
Η Βερονίκη σήκωσε τα φρύδια, σαν να θεωρούσε ήδη τον εαυτό της νικήτρια. «Ποιος όρος;»
«Το σπίτι που θα νοικιάσεις για μένα… να είναι κοντά. Να μπορώ να τους βλέπω να μεγαλώνουν με τα πόδια.»
Έκανα πως έκλαιγα. Έσκυψα, υποκρινόμενη τη αδύναμη, ταλαιπωρημένη μητέρα, ευγνώμων για τα ψίχουλα. Με πίστεψαν. Πίστεψαν ότι δεν ήμουν απειλή.
Δύο μήνες μετά γεννήθηκαν τα κορίτσια – η Isla και η Sophie. Η μία έμεινε μαζί μου, την άλλη η Βερονίκη πήρε σπίτι της – με προσωρινή κηδεμονία.
Τακτοποιήσαμε όλα τα χαρτιά. Συνέχισα να παίζω τον ρόλο μου.
Πέρασε ένας χρόνος. Σε αυτό το διάστημα έφτιαχνα γλυκά για τη Βερονίκη. Συγχαίρησα τον Έρικ για το καινούριο του αυτοκίνητο. Ήμουν ευγενική, συνεργάσιμη.
Ταυτόχρονα κατέγραφα κάθε λάθος τους: η Βερονίκη έπινε κοντά στη Sophie, προσλάμβανε τυχαίους babysitters και ανέβαζε φωτογραφίες από πάρτι. Ο Έρικ ήταν πάλι άπιστος – με μια 23χρονη γραμματέα.
Μετά από ένα χρόνο είχα μαζέψει πάνω από 200 αποδείξεις. Τότε στράφηκα στη Darcelle – μια έμπειρη, αμείλικτη δικηγόρο που είχε περάσει παρόμοιο εφιάλτη.
«Αυτό φτάνει. Μπορούμε να πάρουμε την πλήρη επιμέλεια – και για τα δύο παιδιά.»
Στο δικαστήριο η Βερονίκη μπήκε με εντυπωσιακά ψηλοτάκουνα και αυτοπεποίθηση. Ο Έρικ ήταν χλωμός και νευρικός.
Η δίκη κύλησε σαν μια καλά συντεταγμένη συμφωνία. Η Darcelle αποκάλυψε τα πάντα – την παραμέληση, τη χειραγώγηση, τα ψέματα.
Η Βερονίκη τελικά αυτοδιαψεύστηκε: «Συμφώνησε να μου δώσει τη Sophie!» Ο δικαστής απάντησε ψυχρά: «Εκμεταλλευτήκατε μια ευάλωτη, έγκυο γυναίκα. Αυτό δεν είναι συμφωνία – είναι εκμετάλλευση.»
Η απόφαση: πλήρης επιμέλεια σε μένα. Επιτηρούμενες επισκέψεις γι’ αυτούς.
Η Βερονίκη έφυγε οργισμένη. Ο Έρικ κατέβασε το βλέμμα, σαν να μην καταλάβαινε πώς έφτασαν ως εδώ.
Από τότε πέρασαν δύο χρόνια. Η Sophie και η Isla είναι πάλι μαζί, μεγαλώνουν με αγάπη. Εργάζομαι από το σπίτι ως γραφίστρια. Σάββατα με τηγανίτες, βραδινά τραγούδια, απογεύματα στο πάρκο – αυτή είναι η ζωή μας.
Η Βερονίκη προσπάθησε μια φορά να επικοινωνήσει – με email που «συγχωρούσε» και ήθελε να επιστρέψει στη ζωή της Sophie. Την μπλόκαρα αμέσως.
Ο Έρικ μετακόμισε σε άλλη πολιτεία. Σπάνια τον βλέπουμε.
Κάποτε κοιτάζω πίσω και αναρωτιέμαι από πού βρήκα τόση δύναμη. Αλλά τώρα ξέρω: όταν είσαι μάνα, βρίσκεις μέσα σου μια δύναμη που δεν μπορούσες να φανταστείς.
Όποιος είναι σιωπηλός δεν είναι αδύναμος. Μερικές φορές η σιωπή είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα.
Και όταν έρθει η καταιγίδα; Εγώ θα είμαι έτοιμη.
